“Schat, zo’n tweede Antoinneke, zou dat niet leuk zijn?”
Dat was voor ons de start van ons tweede kindje. Ik sprak deze woorden uit en mijn lief gaf aan er even klaar voor te zijn. Al snel was het raak. Door het dolle heen, in de ochtendrush, trok ik Antoine een body aan waar “futur grand-frère” op stond en stond ik te stralen bij mijn lief. Wij worden nog eens mama en papa! Toch overviel mij ook wel een angst, al redelijk snel na het goede nieuws. Zijn we niet te snel geweest? Zijn we hier wel klaar voor? Leggen we ons niet te veel druk op? Die angst smolt als sneeuw voor de zon bij het horen van het hartje op de eerste echo. Ja, wij zijn hier zo klaar voor. Wij hebben hier zo naar uit gekeken en onze droom wordt werkelijkheid: binnenkort zijn we een gezinnetje van 4.
Dat was voor ons de start van ons tweede kindje. Ik sprak deze woorden uit en mijn lief gaf aan er even klaar voor te zijn. Al snel was het raak. Door het dolle heen, in de ochtendrush, trok ik Antoine een body aan waar “futur grand-frère” op stond en stond ik te stralen bij mijn lief. Wij worden nog eens mama en papa! Toch overviel mij ook wel een angst, al redelijk snel na het goede nieuws. Zijn we niet te snel geweest? Zijn we hier wel klaar voor? Leggen we ons niet te veel druk op? Die angst smolt als sneeuw voor de zon bij het horen van het hartje op de eerste echo. Ja, wij zijn hier zo klaar voor. Wij hebben hier zo naar uit gekeken en onze droom wordt werkelijkheid: binnenkort zijn we een gezinnetje van 4.
Ondertussen zijn we 30 weken ver en loopt alles goed. Al moet ik eerlijk zijn dat voor mij zo’n tweede zwangerschap een pak pittiger is dan een eerste. Mijn eerste zwangerschap was dan ook een droomzwangerschap. Geen misselijkheid, geen kwaaltjes, alles liep vlot, nooit te klagen gehad. Deze zwangerschap verloopt helemaal anders. In het begin was ik ontzettend misselijk, had ik heel pijnlijke borsten en was ik ongelooflijk moe. Niet de ideale combo met een peuter in huis, die barst van de energie en alle aandacht van zijn mama eist. En ook nu blijft de zwangerschap moeizamer verlopen: veel pijn, last van heel wat kwaaltjes, slecht slapen, … Maar ik prijs me gelukkig dat ik het nog een tweede keer mag ervaren.
Antoine is heel fel bezig met de komst van zijn broertje. Wanneer ik zijn oude kleertjes boven haal roept hij heel enthousiast: broertje en begint ermee te knuffelen (zal toch toffer zijn eens babybroer de kleertjes aanheeft lijkt me), komt mijn buik regelmatig kusjes geven en is fan van alle baby’s in de crèche en in de vriendenkring. We proberen hem zoveel mogelijk te betrekken, maar ik hoop niet de enige mama te zijn die soms heel onzeker wordt van het hele gebeuren.
- “Ga ik ooit zoveel van mijn tweede kindje kunnen houden dan van Antoine? Dat lijkt me haast onmogelijk!”
- “Ga ik Antoine niet tekort schieten? Ga ik mijn aandacht voldoende kunnen verdelen?”
- “Kan ik dat wel aan zo 2 kinderen? Ons huis lijkt nu soms al zo ontploft.”
- “Ga ik alle ballen hoog kunnen houden? Een mama zijn van 2 jongens, een lief zijn, vriendin zijn, dochter zijn, collega zijn, …?”
- “Wat als Antoine het moeilijk heeft, ga ik hem voldoende kunnen bieden waar hij dan nood aan heeft?”
- “Hoe gaat Antoine reageren? Hoe begeleid ik hem hierin? Hoe zorg ik ervoor dat hij zich niet achteruit gesteld voelt?”
Op sommige dagen kan ik mezelf echt gerust stellen en bij mezelf denken: als andere mama’s dat kunnen, kan ik dat ook. Op andere dagen twijfel ik echt enorm aan mezelf en zorgen de hormonen voor nog wat extra emotionele moodswings. De gedachte die het vaakst door mijn hoofd spookt: hoe kan ik godsnaam nog eens zoveel liefde voelen voor een tweede wezentje, en wat als ik dat niet kan? Ik pieker er vaak over en overvalt het mij soms echt: Antoine was zo flink, wat als dit kindje dat niet is en ik het daar moeilijk mee heb? Wat als ik een minder goede mama voor Antoine wordt door de baby? Wat als ik mijn liefde niet gelijk kan verdelen tussen mijn 2 kinderen?
Af en toe durf ik voorzichtig in mijn omgeving wel eens te laten vallen dat die angst er is, en elke keer wordt ik snel gerust gesteld: “Het is normaal dat je dat voelt, dat komt goed. Je moet je geen zorgen maken, je gaat ze allebei even graag zien. Je droomt al je hele leven van mama zijn, je gaat dat ook met de tweede heel goed doen.” Ik merk dat die woorden niet helemaal doordringen, want de angst blijft. Ik slaag er niet in om de geruststellende woorden op te nemen. Ik zal het moeten ervaren om overtuigd te zijn dat het inderdaad wel goed komt.
Al ken ik ergens diep vanbinnen toch wel het antwoord op al mijn vragen. Want die liefde is er al. Ze groeit elke dag. Ik tel af. Ik tel af om jouw 10 vingers en 10 tenen vast te houden. Naar de ontmoeting met je lieve papa. Naar de blik in Antoine zijn ogen als hij je voor het eerst zal vast houden. Naar terug een babytje in huis. Ik tel af naar de dag dat jij ons gezin compleet maakt.
Fotocredit: Tales by Tessa Photography
